Tokijska opowieść to bodaj najcenniejszy skarb kina japońskiego, najbardziej ponadczasowe arcydzieło Yasujiro Ozu. Film nakręcony został w surowym i wyrafinowanym stylu, będącym doskonałym przykładem całej twórczości Ozu związanej z rodzinami, które przedstawiał w ciągu całej swej kariery. Przez pryzmat starzejącej się pary podróżującej ze swej wioski z wizytą do dzieci mieszkających w Tokio ukazane zostały: relacja rodziców z dorosłymi dziećmi, więzy rodzinne, starzenie się, śmierć oraz izolacja. Z głęboko poruszającą duchowością i spokojem odkrywamy upadek rodziny. Tokijska opowieść Yasujiro Ozu znalazła się niedawno wśród 10 najlepszych filmów wybranych przez najbardziej znanych reżyserów na świecie w ankiecie zorganizowanej przez Brytyjski Instytut Filmowy i opublikowanej w magazynie Sight & Sound.

Straż przyboczna Akiry Kurosawy to trzymający w napięciu samurajski majstersztyk zainspirowany powieścią Dashiella Hammetta Krwawe żniwo. Tajemniczy ronin, samuraj bez pana, przybywa do małego miasteczka, gdzie rywalizują ze sobą dwa gangi. Ronin, który przedstawia się jako Kuwabatake Sanjuro, oznajmia gangom, iż przejdzie na stronę tego, kto złoży mu najlepszą ofertę. Następnie Sanjuro używa swych sprytnych taktyk do rozgrywania gangów przeciwko sobie – manipuluje nimi tak, by wymordowały się nawzajem i w efekcie oczyszcza miasto. Mrożące krew w żyłach realistyczne sceny walki, deformacja postaci za pomocą prostetycznego makijażu oraz brawurowa reżyseria mieszanki scen okrutnych i humorystycznych – wszystko to razem miało znaczący wpływ na japońskie kino kostiumowe i posłużyło jako ogromna inspiracja dla wielu spaghetti westernów.

Kobieta z wydm to najbardziej znane dzieło jednego z największych japońskich pisarzy awangardowych, Kobo Abe. Powieść została zaadaptowana na potrzeby scenariusza filmowego przez autora, a wyreżyserowana przez Hiroshiego Teshigaharę. Mężczyzna, który odwiedza okolice wydm, by zbierać owady do kolekcji, spędza noc w domu pewnej wdowy. Przeżywa jednak szok, gdy odkrywa, iż został uwięziony, by pomóc w kopaniu piasku następnego dnia. Człowiek ten podejmuje liczne próby ucieczki z domu, który przypomina mu tunel wykopany w piaszczystej ziemi przez larwę mrówkolwa, lecz bez rezultatu. W końcu mężczyzna i wdowa stają się dla siebie niczym mąż i żona, a on staje się jednym z mieszkańców wioski. Kobieta z wydm to alegoryczne, krytyczne spojrzenie na cywilizację – absurd niekończącego się trudu pracy, który wydaje się karą, a także na niepewność egzystencji współczesnego człowieka. Film cechują zwroty akcji i elegancko skomponowana strona wizualna.

Wesołych Świąt, pułkowniku Lawrence to film sensacyjny w reżyserii Nagisy Oshimy, który powstał w koprodukcji japońsko-brytyjsko-nowozelandzkiej. Dla reżysera stał się on trampoliną do sławy na arenie międzynarodowej. Akcja filmu rozgrywa się w 1942 r. w obozie jenieckim armii japońskiej na Jawie. Historia opowiedziana jest z perspektywy bohaterów: kapitana Yonoi, odczuwającego winę z powodu niemożności uczestniczenia w Incydencie z 26 lutego, próbie wojskowego zamachu stanu z 1936 r.; jego podkomendnego, brutalnego sierżanta Hary; pułkownika Lawrence’a, który mówi płynnie po japońsku ; oraz przystojnego majora Celliersa, którego tam przeniesiono. Film ukazuje zderzenie kultur – zachodnioeuropejskiej i japońskiej. Mimo, iż Oshima już wcześniej dał się poznać jako reżyser nietypowo obsadzający role, to dzięki temu właśnie obrazowi Ryuichi Sakamoto zaistniał w świecie jako kompozytor, a Takeshi Kitano jako znany reżyser i aktor światowej sławy.

Kiedyś zwyciężymy to młodzieżowy film romantyczny w reżyserii Kazuyuki Izutsu. Akcja rozgrywa się w Kioto w roku 1968 i toczy się wokół relacji japońskiego chłopca i dziewczyny z Korei Północnej mieszkającej w Japonii. Izutsu z powodzeniem opisuje młodość obojga młodych ludzi i życie ich społeczności. Pacchigi, japoński tytuł filmu, oznacza tyle, co zderzenie głowami. Rzeka Imjin-gang, koreańska pieśń ludowa, zachęcająca chłopca i dziewczynę do przezwyciężenia różnic etnicznych w imię szczerych uczuć, jest pieśnią popierającą zjednoczenie na Półwyspie Koreańskim, podzielonym na część północną i południową. Japoński zespół The Folk Crusaders wykonywał własną wersję Rzeki Imjin-gang. Płyta została wydana w 1968 roku, lecz ze względów politycznych objęto ją dobrowolnym zakazem sprzedaży.

Death Note to cykl manga stworzony przez pisarza Tsugumiego Ohbę i twórcę mangi Takeshiego Obatę. Został zaadaptowany jako dwuczęściowy film akcji w reżyserii Shusuke Kaneko. Film cieszył się wielkim powodzeniem nie tylko w Japonii, lecz także w Azji, Europie i USA. Na fali jego popularności powstał nawiązujący do niego obraz L: Change the World. Pewien człowiek przypadkowo znajduje notatnik, który okazuje się być „Death Note” – pozwala on posiadaczowi uśmiercić dowolną osobę poprzez zapisanie w nim jej imienia. Człowiek ten wykorzystuję moc notatnika do dokonywania egzekucji na przestępcach, których nie może dosięgnąć ręka sprawiedliwości. Opinia publiczna nadaje egzekutorowi przydomek „Kira” i wielbi go niczym bóstwo, lecz policja uznaje jego działania za przestępcze i wysyła za nim L, detektywa światowej sławy. Rozpoczyna się konfrontacja będąca rozgrywką pomiędzy dwoma geniuszami.

Norwegian Wood to filmowa adaptacja bestsellerowej powieści Harukiego Murakamiego o tym samym tytule z 1987 roku. Adaptacją filmu były zainteresowane liczne wytwórnie filmowe, lecz pisarz nie był skłonny do wyrażenia na to zgody. Ponieważ jednak Murakamiemu podobały się filmy wietnamskiego reżysera Trana Anha Hunga, zgodził się pod warunkiem, iż akcja filmu rozgrywać się będzie w Japonii, a udział w nim wezmą japońscy aktorzy. Reżyser jest autorem scenariusza, zaś w obsadzie wystąpili Kenichi Matsuyama, Rinko Kikuchi oraz Kiko Mizuhara. Piosenka Norwegian Wood zespołu The Beatles, od której pochodzi tytuł, została wykorzystana w filmie.

Pierwotnie O dziewczynie skaczącej przez czas opublikowano jako powieść science fiction autorstwa Yasutaki Tsutsuiego w roku 1967. Od tego czasu książka doczekała się szeregu adaptacji. Niniejszy film jest trzecią z czterech istniejących. Jest to pierwsza wersja animowana i uważana jest raczej za kontynuację niż nową wersję, z uwagi na to, iż akcja rozgrywa się dwadzieścia lat po poprzednich wydarzeniach. Obraz wyreżyserował Mamoru Hosoda, zaś autorem scenariusza jest Satoko Okudera. Początkowo film pokazywano w niewielkiej liczbie kin, jednak ze względu na jego rosnącą popularność zdobył uznanie szerszej publiczności.

Naoshi Sato to 77-latek z miasta Rikuzentakata w prefekturze Iwate, które zostało zniszczone w potężnym trzęsieniu ziemi z 11 marca 2011 r. Senzo ni naru jest filmem dokumentalnym. Jego twórcy towarzyszą Naoshi, który utracił dom wskutek tsunami, zaś jego syn zginął w powodzi. Nie traci on jednak determinacji, by odbudować swój dom w dokładnie tym samym miejscu. Reżyserem filmu jest Kaoru Ikeya. Ukazując upartego staruszka, walczącego samotnie w swym rodzinnym mieście, doszczętnie zniszczonym przez kataklizm, dokument z powodzeniem opowiada o konsekwencjach nieprzewidywalnych katastrof, roli administracji w ich usuwaniu oraz sile ducha narodu japońskiego, który sam pokonuje trudności i tworzy swą przyszłość.